Taalcaféverhaal

Het mooi verdiep

Elke derde donderdag van de maand is er telkens vanaf 19u een ‘taalcafé’ op het mooi verdiep boven staminee boulevard te Kortrijk.  Een uitnodigende houten trap is de enige drempel. De bezieler van dit concept is Kristin Keller. Zij is een jonge, amerikaanse vrouw die enkele jaren geleden in Kortrijk is komen wonen. Als geen ander kan zij zich inleven in de problematiek van anderstaligen die hun weg moet vinden in een vreemde stad of land.  Zij heeft de bedoeling mensen met divers taalorigine en/of culturele achtergrond samen te  brengen in een gezellige ‘ kroeg ‘ sfeer. Iedereen is onvoorwaardelijk welkom in het taalcafé. Inschrijven is niet nodig en je talenkennis moet over geen olympische afmetingen beschikken. Je nederlands taalgebruik mag heel basic of zelfs onbestaande zijn. Er wordt geen les gegeven en het is ook geen zoveelste workshop. Zo komen er soms mensen die hun huis graag openzetten voor de wereld via coachsurfing of airbnb, of zelf graag reizen naar ongekende oorden en op die manier verliefd werden op een vreemde taal. Of je kan ook om heel uiteenlopende redenen net aangekomen zijn in Kortrijk met je gezin,  of helemaal alleen, en je weg niet vinden in het kluwen van de administratie. Je bent op zoek naar mensen die je eigen taal spreken of je bent een benieuwd persoon, op zoek naar bijzondere verhalen…Want daar ga je ook voor naar een taalcafé.

Voor die laatste mensen wil ik graag een heel bijzonder taalcaféverhaal delen. Zet je schrap en lees mee over mijn schouder.

Het is ongeveer gegaan zoals het ontstaan van de wereld, toen een zekere god verwacht werd de dag te scheppen en jij er je plaats in een afgelijnde hiërarchie moest toebedeeld krijgen. Je werd geboren. En toen kroop je op je handjes en voetjes naar een land waar je een vader en een moeder mocht kiezen. In dit land werd je verondersteld in leven te blijven en er iets moois van te maken.
Maar toen brak er een oorlog uit. Je was net gewoon geworden aan het alledaagse geluk van je credits in dit land. En toen zakte de grond weg onder je handjes en je voetjes.

Je googelde even en ontdekte dat je wereld veel groter was dan je aanvankelijk dacht. Je stuurde een mail naar een belangrijke meneer die jou antwoordde dat hij je wou helpen aan een bootje waarin je kon roeien naar een ander en vredelievender land.

Eens aangekomen in dat ander land was de verrassing groot. Je komt na een helse lange tocht aan in Kortrijk. Daar leer je via de inburgering een mevrouw kennen die elke derde maandag van de maand een taalcafé bezielt in een kroeg. Je hebt dat woord “ taalcafé “ nog nooit gehoord, maar toch ga je er heen, in de hoop mensen te ontmoeten die ooit ook op handen en voeten een moeder en een vader gekozen hebben, net zoals jij.

Je stapt binnen in die kroeg. De kastelein merkt dat je hier nog nooit geweest bent en wijst je vriendelijk de weg naar boven. Want daar is het taalcafé aan de gang. Het taalcafé waar die mevrouw van de inburgering over sprak.

Aan de lange tafel en de zeteltjes rondom zitten veel mensen. Plots kruist je blik een andere jongen. Je beseft nog niet dat je straks even stil zal worden door die ontmoeting.
Die jongen kroop namelijk ooit ook op zijn handjes en voetjes naar een moeder en vader in hetzélfde dorp waar jij ooit geboren werd.

Net zoals jij verondersteld werd er iets moois van te maken en toen brak er een oorlog uit. Toen stuurde die jongen eveneens een mail, naar waarschijnlijk een andere meneer als jij mailde, om vervolgens een andere boot toegewezen te krijgen en eveneens te roeien naar een vredelievender land.

De jongen roeide en roeide en roeide en eens aangekomen in dat ander land was de verrassing groot. Want na een lange helse tocht die de jouwe net even niet kruiste, kwam hij aan in Kortrijk.
En na een afspraak op de inburgering kreeg hij ook een tip van een mevrouw. Die mevrouw stuurde hem door naar een nog andere mevrouw en van het een kwam het ander. Tenslotte wandelde hij door een donker stadspark en zag hij in de verte een verlichte gevel. Het bleek een kroeg te zijn. Een open deur en een brandende kaars op de stoep temperde zijn angst voor het onbekende. De kastelein wees hem vriendelijk de weg naar boven. Aan een lange tafel en zeteltjes en tafeltjes rondom zaten mensen die op de een of andere manier op zoek waren naar een nieuwe vader en moeder. Er waren ook mensen die er gewoon wilden zijn, wars van elk vooroordeel tov mensen met andere culturele achtergrond.

Duizenden kilometers hiervandaan, een klein dorpje in een land waar oorlog uitbreekt, waar twee jongelingen elk afzonderlijk een helse tocht ondernemen naar een vredelievender land. Daar aangekomen leiden hun verhalen terug naar het gemeenschappelijk dorp, waar ze ooit op handjes en voetjes een vader en een moeder kozen om er een leven te leiden in de warmte van een familie en vriendschappen voor het leven.
Die twee jongens waren in hun dorp hier heel ver vandaan onbekenden voor elkaar. De ene jongen bleek enkel de moeder van de andere jongen te kennen, omdat zij in het dorp een kleine winkel runde.

Dit verhaal is geen fictie. Wij zijn samen met Kristin Keller en haar partner Wim getuige van een ontmoeting tussen twee mensen, afkomstig uit hetzelfde dorp. Hun leven kruiste elkaar pas jaren later tijdens een taalcafé op het mooi verdiep boven een kroeg, gelegen in een klein provinciaal stadje genaamd Kortrijk. In het vredelievender land.